اشعار

بـه حـق خـدای شـب قـدرهـا            بـیـا ای دعـای شـب قـدرهـا

حضور تو تنها نفـس می‌دهد            به حال و هـوای شب قدرها

پر از التماس است و آقا بیاست            در عـمق صدای شب قدرها

الهی نگاهی کن از روی لطف            بـه آقــا بـیـای شـب قــدرهـا

بـرای تـمـنـای روز ظـهـور            مـی‌افـتـم به پـای شب قدرها

کمی نقد عشق و عنایت بریز            بـه دسـت گـدای شب قـدرها

مریض فـراقـیم یـا بن الحسن            تو هـستی دوای شب قـدرها

به حق علی و به حق الحسین            به این نـالـه‌های شب قـدرها

مرا یک سحر کاش مهمان کنی            نجـف، کـربلای شب قـدرها

تو غصه خوردی، ما که غمخواری نکردیم            تو ناله کردی، ما که دلـداری نکردیم

یک شب اسیـر رنج بی‌خـوابی نبودیم            از دوری تـو گـریـه و زاری نکـردیم

اصلا به جـا باشد به فـکـر ما نـباشـی            وقتی به پای عـشق تو کـاری نکردیم

شب زنده‌دار مـاه قـرآن، بـگـذر از ما            آن گونه که باید، تو را یاری نکـردیم

آلــودگـی ســفــره‌هـای مـا سـبـب شـد            یک شب تو را دعوت به افطاری نکردیم

تا لااقـل یک لحـظـه هم یـاد تو باشـیم            با دوسـتـانـت نـیـز دیـداری نـکـردیـم

از درد حاجت هاست، داد ما بلند است            کاری بجـز هـمـسایـه آزاری نکـردیم

این که نشد ماه سحرخـیزی و تـوبه!!            سعـی و تـلاشی سـوی بیـداری کردیم

حتی یکی دو صفحه هم قرآن نخواندیم            با صاحب این مـاه گـفـتـاری نکـردیم

تنها امیـد ما به این اشک حسین است            ما در عـزای دوست کمکاری نکردیم

خون جبین به گلشن حُسنش گلاب شد            چون شمع سوخته نور پراکند و آب شد

از خون او به دامن محراب، نقش بست            بر این شهید، ظلم و ستم بی‌حساب شد

شمشـیر، گریه کرد به زخـم سر عـلی            حتی به غربتش جگر خـون کباب شد

محراب! ناله از دل خونین کشید و گفت:            یا فـاطمه! دعـای عـلـی مستجـاب شد

مویی که شد سفـیـد ز هجـران فاطـمه            جرمش مگر چه بود که از خون خضاب شد؟

هرکس گرفت سهم خود از دست روزگار            سهـم تـراب، خـون سـر بـوتـراب شد

فرق علی دو‌تا شد و جبریل صیحه زد            ای وای! چار رکن هـدایت خراب شد

هر پـادشه سـتـم به رعـیت کـند ولـی            پیوسته بر عـلـی ز رعـیت عـذاب شد

هم شیر حق برای شهادت شتاب داشت            هم خصم بهـر کشتن او در شتاب شد

میثم! سرشک دیده و خون‌جگر کم است            بر رهبری که پیـر به فصل شباب شد

شب بود و شهر کوفه پُر از آه و درد بود            حال و هوای کوفه غم انگیز و سرد بود

شب بود و ظلمتی که فضا را گرفته بود            از بـار غـم تـمـامیِ دل‌هـا گـرفـته بود

مردی غریب سوی مصلی روانه بود            دریـای دیـدگـان تـرش بـی‌کـرانـه بود

می‌رفت وآسمان هم ازاین درد می‌گریست            مردی که در نهایت قدرت؛ غریب زیست

غیر از غم مدینه به لب صحبتی نداشت            غیر از وصال فاطمه‌اش حاجتی نداشت

تنهـاترین، غـریب ترین مرد کوفه بود            کیسه بدوش کوفه و شبگرد کوفه بود

عـمـری ز خـاطرات مدیـنه کباب شد            تـنـهـا انـیـسِ راز دلـش چــاه آب شـد

هـم بـازی تـمـام یـتـیـمـان کـوفـه بـود            فکـر غـذا و سـفـرۀ بی‌نـان کـوفه بود

پایان رسیده لحـظۀ چـشم انتظاری‌اش            دلشوره داشت زینب از این بیقراری‌اش

قـلّۀ مـاه مبارک، لَیـلـةُ الـقَـدرِ نـبـی است           فاتحِ قلّه یـقـیـناً، لَیـلـةُ الـبَـدرِ عـلـی است

روح و جانِ لیلةُ القدرِ نبی هم، فاطمه ست           علت پیروزیِ بـدرِ عـلی هم، فاطمه ست

این شب بدرِ علی، این باده، جام کوثر است           ذکر زهرا، یا امیرَالمؤمنین یا حیدر است

چیست طوفانی که آمد در شب بدرِ علی           این همان ذکری که شد ذکرِ شب قدر علی

ذکر یا زهـرا و یا حـیـدر به لبهای مَلک           چون نسیمی می‌وَزد از اهلِ جنت بر فلک

اَصلُها ثابت حکایت کرد، ریشه با علیست           بدر ثابت کرد، نصرت چون همیشه با علیست

چون علی را دید، پیغمبر به دوشش، مَشکها           همچو باران ریخت، از شوقش، به رویَش، اشکها

یادم آمد روضه‌ای، از اشکِ ساقیِ حسین           مشکِ ساقیِ پیـمبر، مشکِ ساقـیِ حسین

نصرت حـیـدر کجـا و نـیـنوا، عـباس، آه           بَـدریـون سـیـراب اما کـربلا، عـباس، آه

کودکان در خیمه میگویند ساقی! اَلعطش           بهر اصغر آب میجویند، ساقی! اَلعـطش

تشنه لب طفل رباب و وای از قحطیِ آب           آب، نایاب و عتاب و وای از قحطیِ آب

چشمِ سـالار حرم را دور دیدند، کوفـیان           پس بساط بغضِ خود را جور دیدند، کوفیان

بغـضِ روز بدر آمد، دستها سیـلی شدند           کـیـنۀ دیریـنه آمد، چـهـره‌ها نـیـلی شدند

آتشفشان از کوه غربت بی‌صدا ریخت            وقـتی شرار کـیـنه از تیغ جـفا ریخت

زخمی که در کوچه نشد باز از غریبی            سر باز کرد آخر ز سر روی عبا ریخت

در بین سجـده استخـوان‌های شکـسـته            با خون پیشانی به هنگـام دعـا ریخت

"فزت ورب الکعبه" مسجد غرق خون شد            یعنی ستون عـرش، پای مقـتدا ریخت

زهـرا میان عـرش کـوثـر را بنا کرد            با اشک چشمی که برای مرتضی ریخت

رزق تـمـام عــاشــقـانـش را خـداونـد            با حب حیدر از نجف تا کربلا ریخت

به مسجد می‌رود معنا کند روح عبادت را           به مسجد می‌برد با خود علی امشب شهادت را

دلیل محکمی دارد اگر در داخل محراب           فـرادا می‌کند در سجـدۀ دوم جـماعت را

مگر این‌بار در بستر بخوابد ساعتی آرام           که سوزانده‌ست عمری در فراقش خواب راحت را

برای کشتنش از بدر تا محراب، راه افتاد           ندیدم هیچ‌جا از تیغ، تا این حد سماجت را

چنان آغوش واکرده‌ست رفتن را که تا امروز           میان مرگ با انسان ندیدم این قرابت را

سحر، در کمتر از یک لحظه ارکان هُدی لرزید           مگر گویاتر از این بود تفسیر قیامت را؟

رها شد نغمۀ « فزت و رب الکعبه» در عالم           علی می‌خواست دریابیم معنای سعادت را

ادا کردنـد هـنگـام عبـادت حـق مـولا را           ز خونش آبـرو دادنـد بیت حـق‌تعالی را
از آن فزت برب الکعبه گفت و چشم خود را بست           که بعد از فاطمه زندان خود می‌دید دنیا را

میـان دوستـان هـم انفـرادی بود زندانش           چو شمع انجمن کُـشتند آن تنهای تنها را

ز جبریل امین برخواست این فریاد بر گردون           الا یا اهـل عالـم تسلیت، کُـشتـند مـولا را
علی بی‌هوش در محراب خون افتاده بود اما           به زخم خویش حس می‌کرد اشک چشم زهرا را
دوباره از درون زخم او فواره می‌زد خون           ز رویش هرچه یاران پاک می‌کردند خون‌ها را
الهی تا قیـامت خون بگرید چشم زیبایی           که از خون لاله‌گون کردند آن رخسار زیبا را
حسن جان! فرق مولا را بپوشان پاسداری کن           که چشـم دختر زهـرا نبینـد زخم بابا را
سلام سجـده تا صبح جزا تقدیم مظلومی           که بخشید آبرو با خون خود شب‌های احیا را
گنه کردی مشو مأیوس از عفو خدا میثم!           علی با چهرۀ خونین شفاعت می‌کند ما را

باز شد قرآن شـب احیا ز فرق نازنینش           زخم عترت را همه دیدند در زخم جبینش
دست شیطان ناگهان از آستین گردید بیرون           کُشت مردی را که بودی دست حق در آستینش

صبحدم در دامن محراب خون نقش زمین شد           آن امامی که زمین‌ بوس آمدی روح‌الامینش
مرغ آمینش به پرواز آمد و با روی خونین           خواند در آغوش خود ذات خداوند مبینش
سال‌ها بود استخوان در حلق و خار غم به چشمش           آن امامی که نبودی در محبّت کس قرینش
او که بر خاک زمین افکند گُردان زمان را           آسمان یکباره زد با داغ زهرا بر زمینش
کو پیـمبر تـا ببینـد در دل محراب کوفه           بعد عمری خون دل آخر چه شد با جانشینش؟
دیده‌ای سوی حسن چشم دگر سوی حسینش           اشک بر رخسار و خون، جاری ز فرق نازنینش
تیغ: بران زهر: سوزان، زخم:کاری چهره: خونین           لحظه‌ لحظه بود بر لب ذکر رب‌العالمینش
یا علی سوزی به «میثم» ده که تا دارد حیاتی           از تو گوید از تو خواند با نوای آتشینش

تا تَرَک خورد سَرَش دُخترش اُفتاد زمین            دست بگذاشت رویِ معجرش اُفتاد زمین

بـیـشـتـر تـیـغ فـرو رفت مـیـانِ اَبـرو            تا که از ضَرب علی با سرش اُفتاد زمین

به سرش خورد ولی پهلویِ او درد گرفت            دید از ضربۀ در همسرش اُفتاد زمین

کَس نـفـهـمـیـد که عـباس چگـونه آمد            بـارها تا بِـرِسَد مَحـضَرَش اُفتاد زمین

خواست تا خانۀ زینب رویِ پا راه رَوَد            دو قـدم رفت ولی پیکـرش اُفتاد زمین

دخترش دید زمین خوردنِ بابایـش را            دخترش دید و، خودش آخرش اُفتاد زمین

چقدر از رویِ تَل تا لبِ گـودال دویـد            چـقدر بینِ همه خواهـرش اُفـتاد زمین

دید پـائـین قـدمهـاش سَنان می‌خـنـدیـد            دیـد بـالایِ سرش مـادرش اُفتاد زمین

ای هست من زهست تو یا مرتضی علی            دست خداست دست تو یا مرتضی علی

چشم کسی نـدیـده به هـنـگـامِ کـارزار            یکدفعه هم شکست تو یا مرتضی علی

اوج تـمـام بـال و پَــر هـر پــرنــده‌ای            باشد همیشه پست تو یا مرتضی علی

بیچاره دشمنت که به تیغت دو نیم شد            به به؛ به ضرب شصت تو یامرتضی علی

مشکل گشای خلقی و حل میشود فقط            کار همه به دست تو یا مرتضی علی

ساقی کوثـری و دو دستـت پیاله است            هستم خراب و مست تو یا مرتضی علی

صورت خیس خودش را طرف چاه گرفت           آسمان تیره شد از بس که دل ماه گرفت
بر سر سفـره کمی درد دل خود را گفت           یک نفـس گـفت؛ ولی آیـنه را آه گـرفت

راه افـتـاد مـسیـحـا کـه نـفـس تـازه کـنـد           زیر سنـگـیـنـی گـامش نـفـس راه گرفت
خـانـه آوار شـد و روی قـدم‌هـاش افـتـاد           اشک هی آمد و تا پـای قـدمگـاه گـرفت
سـمـت در رفـت ولی در به تـقـلّا افـتـاد           و از این حادثه یک فرصت کوتاه گرفت
درب بسته شد و قلاب به پهلوش گرفت           روضه‌ای شد که دل حضرت درگاه گرفت
باز هم روضۀ دیوار و در و یک مادر...           باز با دخـتـر خود ذکر "وا اُمّـاه" گرفت
لحـظه‌ای بر در این خـانه به زانو افـتاد           "اشکِ بر فاطمه" را توشۀ این راه گرفت
وقـت رفتن شده بود و سحرش آمده بود           پا شد و جلوۀ "یا فالـق الاصباح" گرفت
رفت معشوق خودش را بکشد در آغوش           رفت و وقتی که تنش حالت دلخواه گرفت
بوسه‌ای زد به سرش تیغ و تنش آتش شد           آتـشی که به دل سنـگ و پر کـاه گـرفت
مثل زهرا به زمین خورد و به سجده افتاد           آن چنان که دل محراب و دل ماه گرفت
آه یک دست بر آن فرق شکسته که گذاشت           خم شد و دست به پهلوش به ناگاه گرفت
پا شد و رو به مدینه شد و با فاطمه گفت           عـاقـبت حـاجـت خـود را اسد الله گرفت

گـل‌خـنده‌ای که مِهـر به مـاه خـدا کـند            از پای روز، حـلـقۀ شب را جـدا کـند

بر شانۀ سپـیده‌تـرین صبح بی‌غـروب            خـورشـیـد، آبـشارِ طـلایی رهـا کـنـد

میلاد مجتبی‌ست که اعجـاز مقـدمـش            با بـاغ، آن کـنـد که نـسـیـم صبـا کـند

آمد که با فروغ شب‌افروز روی خویش            هر سو دری به خانۀ خـورشید وا کند

شب را به یمن مقدم او صبح کرده است            هر کس چو ماه، در دل شب‌ها دعا کند

امشب که باغ خاطره‌ات را به یک نسیم            غـرق شکـوفـه، لعـلِ لب مجـتـبی کند

چون آسمان عاطفه، باران اشک باش!            تا گـلـشنِ ضمـیـرِ تو را با صـفـا کـند

چشم ستاره باش و به دامان شب ببار!            تا دردِ سیـنـه‌سـوزِ غـمـت را دوا کـند

بیگانه با تبـسّمی! این فصل را بخـند!            تـا بـاغ را به خـنـده لـبـت آشـنـا کـنـد

گـل‌واژۀ نـگـاهِ تـو در روح زردِ بـاغ            جـشن بهـار گـونـه‌شدن را به پـا کـنـد

میان ارض و سما بزم شادی و شور است           به روی دست نبی آیه‌هایی از نور است

بـغـل گـرفـتـه نـبـی سبط اکـبـر خود را           وَ اِن یَکاد بخوان، چشم ابتران شور است

گمان کنم که پیمبر به گوش او می‌گفت:           خوشا به حال رسولی که با تو محشور است

به رزقِ خوانِ حسن عالمی نمک گیرند           عزیز کردۀ زهرا « کریم » مشهور است

ز دست هیچ کسی لقمه نان نمی‌خـواهیم           کرامت حـسنی با مـزاجـمان جور است

گـدای کوی کریـمـیم و نان بهـانۀ ماست           نظر به منظر جانان مراد و منظور است

چـقـدر غـبطـه خورم بر کـبوتران بقـیـع           شکسته بال و پرم، قبر خاکی‌اش دور است

به قـبـر خـاکـی او سـایـبـان بـدهـکـاریم           برای گـنـبـد و گـلـدسـتـه نـقـشه‌ها داریم

بر لب هر عاشقی گل کرده امشب یا حسن            می‌شوم عـبد خـدا ماه مبارک با حسن

ما اگر عـبد حسیـنـیم و گـدای زینـبـیم            بر خود زینب قسم کرده جدا ما را حسن

رزق آب و نان من دائم ازین خانه رسید            نـیـستم مدیـون دربـار کـسی الا حسن

تا که جان دارم میان تن دم از او می‌زنم            شافع عقبی حسن، مولا حسن، آقا حسن

ذکر یا سبّوح و قـدّوسم شده یا مجـتبی            می‌روم سجده به عشق اینکه گویم یا حسن

کوری چشم زنی که قاتل پیغمبر است            مینویسم روی قـلبم: سیدی مولا حسن

ای که در شهر مدینه شهره گشتی بر کرم            یک نظر بر این گدا کن ماه دل آرا حسن

نیمۀ ماه است و دستم خالی و رویم سیاه            حـقّ زهـرا مـادرت اُنظُـر الیّ یا حسن

ای روح تـوسـل شده دیـوانـۀ لـطـفـت            مست است كرم از می و پیمانۀ لطفت

از بركت اطعام تو محروم نمانده ست            هر آنكه شده سائـل مـیـخـانۀ لـطـفـت

دست كرمت را به سرم می‌كشی و من            سر می‌نهم از لطف تو بر شانۀ لطفت

از یـمـن قـدوم تـو شـده مـاه ضیـافـت            مـاه رمـضان مـاه كـرمـخـانۀ لـطـفت

ای از بَـهـار، بـاغ نـگـاهـت بَـهـارتـر            از فرش، عرش در قـدمت خاکسارتر

شبنم ز پاکی تو، به گـلبرگ‌ها نوشت            گل پیش روی توست ز هر خار، خوارتر

باران کـرَم نـمود و تـرنّـم‌کـنان سرود            کز هر چه ابر، دست تو گوهـر نثارتر

شهـر مـدیـنـه با فـقـرا جمله واقـف‌اند            آن شهر کس نداشت ز تو سفره‌دارتر

ایّوب دید صبر تو، بی‌صبر گشت و گفت            چـشـم فـلـک نـدیـده ز تو بُـرد بـارتـر

نامت حَسن، و لیک به هر حُسن، اَحسَنی            نـاورده دست صُنع، ز تو شاهکـارتر

بودی لبالب از غم و دردِ نهان، ولیک            آئــیـنـه‌ای نـبــود ز تـو بـی‌غــبــارتـر

باشد یـکی، قـیـام حـسیـن و قـعـود تو            گـشـتی پـیـاده تا که شود او سـوارتـر

امروز که مـیـلاد سعـید حسن است           دلشاد بتول و احمد و بوالحسن است

گر دست به دست می‌برندش چه عجب           کاوّل گلِ نو شکـفـتۀ این چمن است

************* سید رضا مؤیّد ************

امشب که ز شادی شده سرشار علی           در آیــنــه دیــده روی دادار عـلــی

چیده ست گلِ بوسه ز لب های حسن           یعنی به رُطب نموده افـطـار عـلـی

************* محمد رستکار ************

بـرخـیـز که مـاه انـجـمـن پـیـدا شـد           سـیـمـای امـام مُـمـتَـحَـن پــیـدا شـد

در مــاه خــدا تـجــلّـی حُـسـن خُــدا           در صورت و سیرت حَسَن پیدا شد

************* قاسم رسا ************

موجـیـم كه بر ساحل غـم می‌تـازیم           چون قطره به دریاى كرم می‌نازیم

در صحن بقیع اگر شبى قسمت شد           بـی‌وقـفـه براى تو حـرم مـی‌سـازیم

************* مهدی عبدالهی ************

خورشید نجابت و صفا را عشق است           سلطان کرامت و سخا را عشق است

در بـیـن تـمـام خـوب رویان جهـان           رخـسار امام مجتبی را عشق است

************* مجتبی شکریان ************

در نیمه مـاه، ماهِ کـامل حسن است           در سیر و سلوک راه کامل حسن است

یک گوشه‌ای از فضائلش این بس که           در جنگ جمل سپاه کامل حسن است

************* مجتبی شکریان ************

ای دل دلشکستگان عاشق و مبتلای تو            روح گرفته آبـرو از نفـس صفـای تو

نغـمۀ عشق عاشقان زمـزمه ولای تو            بود و نبود عالمی در نعم از ولای تو

ای حـرم غـریب تو کعـبۀ قـلب ما حسن

کـریـم آل فـاطـمـه امـام مـجـتـبی، حـسن

ای که علی مرتضی بوسه گرفته از لبت            شانۀ ختم انبـیا گشته خـجـسته مکـبت

بُردن نان بی‌کـسان آمده کار هر شبت            لؤلؤ گوش قدسیان زمزمه‌های یا ربت

لب بگشا بخوان بخوان بار دگر دعا،حسن

کـریـم آل فـاطـمـه امـام مـجـتـبی، حـسن

روز ازل سرشته شد با غم عشق تو گلم            بـقـیـع بی‌چـراغ تو چـراغ روشن دلم

نقـل حدیث عشق تو نقـل مدام محـفـلم            کـرامتی که بـنده‌ام عـنایتی که سـائـلم

مرا مران مرا مران از در خویش یا حسن

کـریـم آل فـاطـمـه امـام مـجـتـبی، حـسن

مـرغ پـریـدۀ دلـم خـدا خـدا خـدا کـنـد            گرد مدینه گردد تو را تو را صدا کند

بلکه خـدا به مقـدمت مرا مرا فـدا کند            تیغ فـلک هزار بار اگر سرم جدا کند

نمی‌شوم نمی‌شوم از تو دمی جـدا حـسن

کـریـم آل فـاطـمـه امـام مـجـتـبی، حـسن

ای به سرشک فاطمه شسته شده مزار تو            مهدی صاحب الزمان زائر بی‌قرار تو

بهشت قرب اولیاء هماره در جوار تو            از تو کسی غریب تر نبوده در دیار تو

ستم کشیده روز و شب ز غیر و آشنا، حسن

کـریـم آل فـاطـمـه امـام مـجـتـبی، حـسن

ای که به شانۀ رضا کوه بلا کشیده‌ای            بیشتر از ستارگان زخم زبان شنیده‌ای

زخم به زخم دل همی لحظه به لحظه دیده‌ای            با هـمه آشنا ولی از همه دل بریـده‌ای

هر کسی از شراره‌ای سوخت دل تو را حسن

کـریـم آل فـاطـمـه امـام مـجـتـبی، حـسن

ای صلوات قـدسیان زمـزمه حکـایتت            دشمن کینه توز هم شد خجل از عنایتت

سینۀ هفت آسمان سفـره‌ای از ولایتت            از چه نکرد هیچکس مثل علی حمایتت

همسر بی‌وفای تو کشت تو را چرا حسن؟

کـریـم آل فـاطـمـه امـام مـجـتـبی، حـسن

صبر تو نقش خصم را یکسره بر ملا کند            صلح تو کار نهضت و قـیام کربلا کند

جنگ تو نقل قدرت بازوی مرتضی کند            کسی به جنگ و صلح تو چون و چرا، چرا کند؟

قعـود تو قـیام تو حکـم خـداست یا، حسن

کـریـم آل فـاطـمـه امـام مـجـتـبی، حـسن

خوشا به حال آنکه شد خاک دیار عشق تو            خوشا به حال آنکه جان کند نثار عشق تو

تویی تویی تویی که دل گشته شرار عشق تو            مـنم منم منم منم "میـثم" دار عـشق تو

عنایتی که جان کنم در قدمت فـدا، حسن

کـریـم آل فـاطـمـه امـام مـجـتـبی، حـسن

از عشق و عاشـقی چند ساله بنویسم            و از نـیـاز خـودم از پـیـالـه بنـویـسم

قلم به دست گرفتم که شرح دل بکنم            زمین دور و برم را ز اشک گل بکنم

دوبـاره نـیـمـۀ مـاه خـدا دلـم لــرزیـد            نوا و صوت عجیبی در آسمآن پیچید

خبر رسیده که خیر عظیم در راه است            خبر رسیده که مردم کریم در راه است

من از طفـولیتم کاسه لیس این خوانم            بزرگ گـشـتـه‌ام اینجـا و از گـدایـانم

ندار و خـانـه به دوشـم قـرار من آقا            امـیـد زنــدگــیــم اعـتــبــار مـن آقــا

چـقــدر سـفــرۀ آقــا بُــرو بـیــا دارد            چه عزّتی سر این سفـره‌ها گـدا دارد

ذلـیـل آمـده بـودم عــزیـزِ دیــر شـدم            به لطف نان حسن عاقبت بخـیر شدم

غذای بیت الحسن خورده‌ام که سیر شدم            فـقـیـر آمـده بـودم بـبـیـن امـیـر شـدم

به زیر پـرچـم تو صاحب مـقـام شدم            به اسم نـوکـر این خـانه احـترام شدم

تو خنده کردی و بر شاعران غزل دادند            به خیل کاسه به دستانِ خُم عسل دادند

حَسن حَسن ز روی این لبـم نمی‌افـتد            عـجـب حـرارتـی دارد تـبـم نمی‌افـتد

تـمـام زنـدگـیـم را بـه تـو بـدهـکـارم            به جـان مـادرم آقـا که دوستـت دارم